Squid Game: Γιατί οι ερμηνείες των “VIP” στα αγγλικά είναι τόσο παράξενες;_

Η σειρά του Netflix, Squid Game, ξεπέρασε κάθε προσδοκία και έγινε τεράστια παγκόσμια επιτυχία, με το σενάριό της που συνδυάζει τα γνωστά “death games” με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και με παιδικά παιχνίδια. Ήδη έχει γίνει η πιο επιτυχημένη σειρά στην ιστορία της πλατφόρμας και έχει λάβει θετικές κριτικές για τα περισσότερα σημεία της, με μία μεγάλη εξαίρεση: τις ερμηνείες των “VIPs” (στα ελληνικά μεταφράστηκε ως «διασημότητες»), – αν δεν έχετε παρακολουθήσει ολόκληρη τη σειρά, μην διαβάσετε παρακάτω- που ήταν πλούσιοι μασκοφόροι που παρακολουθούσαν τα παιχνίδια και στοιχημάτιζαν στις ζωές όσον συμμετείχαν σε αυτά.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών που ενσάρκωσαν τους VIPs, λοιπόν, έχουν δεχτεί σφοδρή κριτική από το κοινό και από μερίδα του Τύπου, με σχόλια που εστιάζουν στην παράταιρη, επιτηδευμένη προφορά τους στα αγγλικά, αλλά και στη γενικότερη υπερβολή που είναι διάχυτη στον τρόπο που παίζουν.

Η βρετανική εφημερίδα “The Guardian” μίλησε με τους ηθοποιούς που ενσάρκωσαν τους χαρακτήρες αυτούς, και με το σχετικό της δημοσίευμα ρίχνει φως στο πώς αντιμετώπισαν οι ίδιοι την κριτική που δέχτηκαν, αλλά και στο πώς την ερμηνεύουν και πώς αιτιολογούν την προσέγγιση των ρόλων.

«Έχω γράψει περισσότερα βιβλία για τους Beatles απ’ οποιονδήποτε άλλον στον πλανήτη», είπε ο Geoffrey Giuliano στον Guardian μέσω κλήσης στο Zoom, από το σπίτι του στην Bangkok. Ο Giuliano έπαιξε στη σειρά Squid Game τον έναν από τους VIPs, τον “VIP four” που έβγαλε τη μάσκα του για να δούμε το πρόσωπό του. Ο ηθοποιός κλήθηκε να συμμετάσχει στο Squid Game μετά από τον ρόλο του στην κορεάτικη ταινία τρόμου Train to Busan Presents: Peninsula, αλλά μέχρι τότε ήταν γνωστός ως συγγραφέας κυρίως. Ο ίδιος έχει γράψει 32 βιβλία για τους Beatles.

Σχετικά με τις αρνητικές κριτικές για τον ρόλο του στο Squid Game, ο Giuliano δεν φαίνεται να επηρεάζεται. «Δεν παραπονιέμαι!» φωνάζει ενθουσιασμένος στην κλήση του με τον Guardian πετώντας κατά λάθος μακριά την κάμερά του. «Παίζω στο πιο επιτυχημένο σόου παγκοσμίως. Δέχομαι μηνύματα από fans. Σήμερα μία γυναίκα μού είπε: ‘στείλε μου ένα αυτόγραφο’. Της το έστειλα και δύο ώρες αργότερα μου έστειλε μία φωτογραφία στην οποία έδειχνε ένα τατουάζ στο χέρι της που έγραφε: “Geoffrey Giuliano, VIP four”. Επίσης, έχω δεχτεί προσκλήσεις για σεξ, από άντρες και γυναίκες».

Ο Daniel C Kennedy, ο οποίος υποδύεται τον “VIP two”, δεν είναι τόσο ενθουσιασμένος. Ο ηθοποιός δραστηριοποιείται σταθερά στην Κορέα από το 2014, και μιλά ανοιχτά για την έντονη κριτική που έχει αντιμετωπίσει. «Υποφέρω από ακραία κλινική κατάθλιψη, οπότε ήταν πρόκληση για ‘μένα», γράφει στον Guardian μέσω email από τη Σεούλ κατά τη διάρκεια ενός κενού στο γεμάτο πρόγραμμα των γυρισμάτων του. «Αρχικά, με ταρακούνησαν τα σχόλια, αλλά, με τον χρόνο και την απόσταση και με ειλικρινή αυτο-στοχασμό, μπόρεσα να τα φιλτράρω καλύτερα και να τα ξεχωρίσω σε εκείνα που μπορώ να χρησιμοποιήσω για να βελτιωθώ την επόμενη φορά, και σε αυτά που αναπόφευκτα θα έρθουν όταν λαμβάνεις μέρος σε ένα έργο με τόση παγκόσμια αναγνώριση».

Κάπου ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους βρίσκεται ο John D Michaels, ο οποίος έπαιξε τον “VIP one”. Ένας ευγενικός, γενειοφόρος άνδρας γύρω στα πενήντα και κάτι που βγάζει τα προς το ζην ως ηθοποιός στην Κορέα τα τελευταία πέντε χρόνια, συνήθως παίζοντας στρατιωτικούς ή πολιτικούς, ο Michaels είναι ο πιο πρόθυμος να αναλύσει περαιτέρω την κριτική που δέχτηκε.

Η Σεούλ είναι το σπίτι του – πήγε εκεί για δουλειά στα 40 του, ερωτεύτηκε και δεν έφυγε ποτέ. Ο δημοσιογράφος του Guardian εδώ αναφέρει πως κι εκείνος ζούσε στην Κορέα κάποτε, σχεδόν πριν από 20 χρόνια, και περιγράφει πως οι πολίτες από άλλες χώρες που έμεναν εκεί συχνά συμμετείχαν σε δουλειές χωρίς να το έχουν σχεδιάσει. «Ο πατέρας του Καναδού φίλου μου ήρθε για επίσκεψη μια φορά και μέσα σε λίγες ώρες τον πλησίασαν για δουλειά στον δρόμο, από ένα πρακτορείο ηθοποιών. Με προσέγγισαν για να κάνω μόντελινγκ. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από τότε, αλλά είναι μια φήμη που εξακολουθεί να στοιχειώνει τους δυτικούς ηθοποιούς» γράφει ο δημοσιογράφος του Guardian.

«Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταρρίψουμε είναι αυτός ο μύθος ότι μας παίρνουν από τον δρόμο», λέει ο Michaels, επισημαίνοντας ότι κάθε ρόλος που έχει παίξει έχει προκύψει μέσω μιας μακράς διαδικασίας οντισιόν και όχι από τυχαίες συναντήσεις. Παράλληλα με τη δουλειά του στην οθόνη, ο Michaels γράφει και σκηνοθετεί και έχει πολυετή εμπειρία ως ερμηνευτής.

«Είναι διαφορετικό για κάθε σόου, αλλά οι μη Κορεάτες ερμηνευτές συχνά πρέπει να παίξουν με διάλογο που μεταφράζεται από κάποιον που δεν γνωρίζει τέλεια τη γλώσσα, πολλές φορές ακόμη και από το Google Translate -έτσι, το αποτέλεσμα μπορεί να ακούγεται αφύσικο», λέει στη βρετανική εφημερίδα. Ενώ οι ηθοποιοί έχουν την ελευθερία να επιδιορθώνουν λάθη που βρίσκουν στους διαλόγους, αυτό συμβαίνει συχνά την τελευταία στιγμή και γίνεται κάτω από πολλούς περιορισμούς. «Και συχνά δεν έχουμε το σενάριο για το υπόλοιπο της σειράς», προσθέτει. «Μας δίνουν μόνο τις σκηνές μας, οπότε δεν έχουμε ιδέα για το ύφος».

Ο Kennedy λέει ότι αυτό το πρόβλημα επιδεινώθηκε στο Squid Game. Όχι μόνο οι VIPs έλαβαν τους διαλόγους τους χωρίς κόντεξτ -πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να εφεύρουν δικές τους ιστορίες για τους χαρακτήρες τους, που ο Kennedy περιγράφει ως «εντελώς ηλίθιους» και «βρομιάρηδες εκατομμυριούχους» – αλλά «Φορούσαμε όλοι πολύ βαριές μάσκες γύψου, και καθόμασταν σε καναπέδες που απείχαν τουλάχιστον 20-30 πόδια από τον κοντινότερο VIP. Έπρεπε όλοι να φωνάζουμε τις ατάκες μας αόριστα στον αέρα, κάτι που ενίσχυσε τον παράταιρο τόνο των ερμηνειών».

Επιπλέον, ο Kennedy λέει ότι όλες οι ερμηνείες στο Squid Game -και στο κορεατικό δράμα γενικότερα- είναι σκόπιμα υπερβολικές, κάτι που οι μη Κορεάτες θεατές μπορεί να μην κατανοούν αμέσως. «Είτε παρακολουθούν την μεταγλωττισμένη ή την υποτιτλισμένη έκδοση, οι άνθρωποι που δεν μιλούν Κορεάτικα δεν έχουν τα απαραίτητα εργαλεία για να κρίνουν πλήρως την ερμηνεία ενός Κορεάτη ηθοποιού. Ό,τι μπορεί να είναι καρτουνίστικο ή υπερβολικό σε αυτές τις ερμηνείες χάνεται στη μετάφραση, ενώ οι VIPs δεν είχαν τέτοια πολυτέλεια».

Μερικές φορές, λέει ο Michaels, αυτά τα προβλήματα μπορούν να επιδεινωθούν από τη διαδικασία του editing. Φυσικά, ένας editor που δεν μιλάει τα αγγλικά ως πρώτη γλώσσα μπορεί να μην αποδώσει τέλεια κάθε λήψη. «Αν έκανα το editing για τις σκηνές ενός Ρώσου ηθοποιού που μιλάει ρωσικά, δεν θα είχα ιδέα αν έλεγε σωστά τις φράσεις ή αν ακουγόταν φυσική η ερμηνεία», λέει. «Μπορεί να υπάρξουν δύο λήψεις. Η μία θα μπορούσε να είναι τέλεια, η άλλη ξύλινη. Στο edit, η ξύλινη ερμηνεία μπορεί να κινείται πιο γρήγορα ή να κόβεται πιο ομαλά και έτσι να πάρει τη θέση της άλλης».

«Τέλειο παράδειγμα», λέει ο Giuliano. «Η πρώτη μου φράση στο Squid Game, όταν να λέω:” Listen, I’ll give anybody some slack”. Αυτό δεν το λένε οι άνθρωποι. Λένε “cut some slack”». Σε όλες τις επόμενες λήψεις, ο Giuliano φρόντισε να πει σωστά τη φράση, αλλά στην τελική έκδοση μπήκε η λανθασμένη λήψη.

Δεν πρόκειται βέβαια για φαινόμενο που παρατηρείται μόνο στην Κορέα. Πράγματι, όταν η Marvel αποφάσισε να προσθέσει μερικές φράσεις στα κορεάτικα στο Black Panther το 2018, ο περισσότερος κόσμος δεν ενοχλήθηκε. Αλλά για όσους μιλούν τη γλώσσα, οι σκηνές αποδείχτηκαν προβληματικές καθώς τα κορεάτικα δεν αποδόθηκαν σωστά.

Αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι η δημοτικότητα του Squid Game το καθιστά μια τεράστια «ανωμαλία». Έχει γίνει παγκόσμια επιτυχία σε βαθμό που πολύ λίγες σειρές καταφέρνουν, αλλά στην καρδιά του εξακολουθεί να είναι ένα κορεατικό δράμα που φτιάχτηκε κυρίως για κορεατικό κοινό. «Για τους θεατές σε όλο τον κόσμο, τα K-dramas είναι μια ευπρόσδεκτη εναλλακτική στο Χόλιγουντ», λέει ο Michaels. «Το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι διεθνείς φανς του K-drama, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, είναι να γίνουν ‘δυτικά’ τα κορεατικά δράματα ή οι ταινίες».

«Εκτός αν μας ζητηθεί κάτι άλλο, δεν ερμηνεύουμε τους δυτικούς όπως τους ξέρουμε», συνεχίζει. «Δίνουμε μια ερμηνεία του τι είναι ένας δυτικός από την άποψη μιας διαφορετικής κουλτούρας. Για τους δυτικούς θεατές, μπορεί να προκύπτει μια παράξενη αίσθηση. Αλλά ως ηθοποιός, εκτός κι αν αισθάνομαι ότι είναι άσκοπα καταχρηστικό, δεν είναι η θέση μου να αμφισβητήσω την άποψη ενός σκηνοθέτη για τον πολιτισμό μου. Και ως άνθρωπος, μπορώ να μάθω από αυτή».

Ο Giuliano, εν τω μεταξύ, πιστεύει ότι η ίδια η φύση των VIP χαρακτήρων στο Squid Game απαιτούσε υπερβολικές ερμηνείες. «Ήταν πολύ στιλιζαρισμένη φάση», λέει. «Παρεμπιπτόντως, ο δημιουργός της σειράς; Είναι ένας αφοσιωμένος φαν του Κιούμπρικ. Ακούστε τη μουσική που παίζει όταν βρισκόμαστε στη μεγάλη σκηνή. Είναι από το 2001. Ήταν στιλιζαρισμένο στήσιμο που βασίζεται, πιστεύω, στη λατρεία του σκηνοθέτη [για τον Κιούμπρικ]».

Παρά τις αρνητικές αντιδράσεις στις ερμηνείες τους, κανένας από τους VIP του Squid Game δεν έχει κακό λόγο να πει για την ίδια τη σειρά. «Λατρεύω το Squid Game», λέει ο Michaels. «Για μένα, η σειρά εξέφραζε την αίσθηση ότι όλοι είμαστε απλώς άτομα που δεν έχουμε τίποτα και μας βάζουν να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον, να παλεύουμε για ψίχουλα, ενώ όλες αυτές οι γιγαντιαίες εταιρείες και οι δισεκατομμυριούχοι συγκεντρώνουν όλο τον πλούτο καθώς ο κόσμος πεθαίνει. Αισθάνομαι ότι η σειρά το εξέφρασε πολύ καλά αυτό».

«Αυτό το πρότζεκτ με έχει βγάλει από την απόλυτη αφάνεια», προσθέτει ο Giuliano. «Κάνουν τατουάζ με την υπογραφή μου. Παίρνω προσκλήσεις για στοματικό σεξ. Ειμαι αστερι!»

Πηγή: The Guardian