Fast and Furious | Crossroads: Family is back_

Fast and Furious: μια σειρά ταινιών που θα μπορούσαν εύκολα να είναι video games. ¨Πειραγμένα¨ αυτοκίνητα, παρανομία, ανάλαφρες ενδυμασίες και καταιγιστική δράση είναι στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν έναν τέτοιο τίτλο. Το Crossroads, την τελευταία μέχρι πρότινος προσθήκη στα παιχνίδια Fast and Furious, από το studio που δημιούργησε το πολύ καλό Project Cars. Το παιχνίδι διαθέτει δύο modes, το story mode και το multiplayer και για να παίξουμε το δεύτερο, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να τελειώσουμε το πρώτο. Ξεκινώντας την ιστορία και ολοκληρώνοντας τις πρώτες αποστολές, καταλαβαίνουμε αμέσως το concept του, το οποίο είναι να μας βάλει μέσα σε μια διαδραστική ταινία, συμπέρασμα που βγαίνει εύκολα καθώς όλη η ιστορία εξελίσσεται μέσα από την εναλλαγή driving αποστολών gameplay και cutscenes, πράγμα το οποίο βγάζει ένα νόημα, από τη στιγμή που πρόκειται για μεταφορά κόσμου ταινίας σε παιχνίδι. Το συμπέρασμα αυτό, μοιραία με έκανε να αναρωτηθώ αν θα είναι ¨δυνατή¨ η ιστορία του, επαρκής η διάρκεια του και φυσικά αν τα τεχνικά χαρακτηριστικά του(γραφικά και ήχος) , μπορούν να δικαιολογήσουν μια τέτοια προσέγγιση.

Ξεκινώντας από τα γραφικά, πέρα από κάποιες αντανακλάσεις πάνω στα οχήματα, οι οποίες δεν είναι τέλειες αλλά περνάνε λόγω ταχύτητας, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Οι πόλεις δεν είναι ¨ζωντανές¨ και οι διαδρομές επαναλαμβάνονται. Κάποια εφέ είναι αποδεκτά και αποδίδουν τη δράση, αλλά δεν είναι εύκολο να ξεπεράσει κανείς τα κάκιστα μοντέλα των χαρακτήρων και τις εκφράσεις των προσώπων στα cutscenes, με αποκορύφωμα του κακού σχεδιασμού στο δίδυμο Vin Diesel – Michelle Rodriguez που κάποιοι μπορεί να παρομοίαζαν και με ρομπότ. Το gameplay του, είναι όσο πιο arcade γίνεται, πράγμα που θα ήταν μια χαρά, αν υπήρχε κάποιο νόημα στο να μάθουμε το παιχνίδι και να παίξουμε καλά,  δυστυχώς όμως στις περισσότερες αποστολές, έχει κανείς την αίσθηση, ότι είτε τρακάρει με όλα τα εμπόδια της πίστας – σκηνής, είτε πραγματοποιεί την τέλεια οδήγηση, δεν αποτελεί κάποια διαφορά. Το παιχνίδι έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως το όχημα με την προσαρμοσμένη μπάλα κατεδαφίσεων ή τον γάντζο στην οροφή αλλά η χρήση τους δεν τις αξιοποιείται. Η κάμερα στις στιγμές δράσης είναι τουλάχιστον προβληματική, κάποιες φορές τα zoom in είναι πετυχημένα, κάποιες όχι.

Αδιάφορο σενάριο, οι περισσότεροι χαρακτήρες ανολοκλήρωτοι, οι διάλογοι ανούσιοι και η εναλλαγή των σκηνών, σε κάποια σημεία έχει εμφανή κενά, με εξαίρεση την τελευταία σκηνή που πραγματικά ήταν το highlight του τίτλου και ένα από τα λίγα σημεία που είναι διασκεδαστικά. Η διάρκεια της ιστορίας είναι μικρή και σε σύνολο περίπου τεσσάρων ωρών, ο μέσος παίκτης θα έχει ολοκληρώσει το παιχνίδι. Το παιχνίδι είναι γραμμικό και δεν δίνεται η δυνατότητα μορφοποίησης του σεναρίου. Εν συνεχεία η γραμμικότητα των cutscenes επεκτείνετε και μέσα στο gameplay, με αόρατους τοίχους που μας αναγκάζουν να ακολουθήσουμε μια συγκεκριμένη διαδρομή.