Deathloop Review | One of a Kind_

Ένα νησί. Ένα πάρτι μασκέ. Οκτώ στόχοι. Μία ημέρα σε λούπα. Το Deathloop, ο νέος τίτλος της Arkane Studios, συνεχίζει στο κλασικό ύφος της εταιρείας, αλλά διαφοροποιείται με εύστοχους τρόπους από τα προηγούμενα παιχνίδια της, εκμεταλλευόμενο το ιδιαίτερο σενάριό του πλήρως. Στο Deathloop καλούμαστε να εντοπίσουμε και να σκοτώσουμε οκτώ πρόσωπα, τους «Οραματιστές», για να βγούμε από την αιώνια επανάληψη του ίδιου 24ωρου.

Ο πρωταγωνιστής, Colt, ξυπνά σε μία παραλία με άδεια μπουκάλια τριγύρω, και μαθαίνει πως ζει συνεχώς την ίδια ημέρα. Για να ξεφύγει, πρέπει να σκοτώσει τους Οραματιστές σε μία προσπάθεια, σε ένα 24ωρο, αλλιώς βρίσκεται και πάλι στο ίδιο σημείο, το πρωί πλάι στη θάλασσα. Ωστόσο, δεν είναι ανήμπορος απέναντι στον χρόνο, αφού θυμάται όσα έγιναν, αντίθετα με τους άλλους κατοίκους του παράξενου νησιού, και αξιοποιεί τη γνώση του για να φτάσει στον σκοπό του.

Και οι οκτώ ήταν υπέροχοι

Όλα αυτά σημαίνουν πολύ ψάξιμο, έρευνα και ανάλυση στοιχείων· δεν είναι εφικτό να ορμήσουμε «στο ψαχνό», να σκοτώσουμε τους στόχους μας και να το βάλουμε στα πόδια. Μπαίνουμε σε ρόλο ντετέκτιβ, για να μάθουμε απ’ έξω το νησί και τις ρουτίνες των Οραματιστών, και ο σχεδιασμός μάς στέλνει σε τέσσερις περιοχές χωρισμένες σε τέσσερις χρονικές στιγμές της ίδιας ημέρας, περιορίζοντάς μας ώστε να μην μπορούμε να εντοπίσουμε και τους οκτώ στόχους εύκολα. Έτσι, καλούμαστε να βρούμε χρονικά παράθυρα για να σκοτώσουμε δύο ή και τρεις μαζί. Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, όμως, θα πρέπει να περάσουμε 15 περίπου ώρες με παρατήρηση και εξερεύνηση, να διαβάσουμε μηνύματα και να ακούσουμε συνομιλίες, και γενικά να ανακαλύψουμε κάθε στοιχείο που περιβάλλει τους Οραματιστές και τις προσωπικότητές τους.

Τα κείμενα και οι διάλογοι είναι πολύ υψηλής ποιότητας, τα πάντα είναι καλογραμμένα, αλλόκοτα με συναρπαστικό τρόπο και διασκεδαστικά, αλλά η δομή της αφήγησης έχει κάποιες ελλείψεις: δεν βλέπουμε πολύ τους οκτώ αυτούς χαρακτήρες, τους γνωρίζουμε κυρίως εμμέσως, με αποτέλεσμα να μην αναπτύσσονται όλοι επαρκώς ως προσωπικότητες. Πάντως, είναι ενδιαφέροντες και οι σχέσεις που προκύπτουν μεταξύ τους στήνουν ένα χορταστικό μυστήριο, σε ένα πολύ πετυχημένο και αξιομνημόνευτο σενάριο που αποδίδει απ’ την αρχή ως το τέλος, διατηρεί την προσοχή αμείωτη, και «ζωντανεύει» μέσω εξαιρετικών ερμηνειών.

Immersive sim εκτός των ορίων του χρόνου

Η πλοκή εκμεταλλεύεται πλήρως τη χρονική λούπα ως εργαλείο αφήγησης, αλλά η Arkane δεν μένει εκεί και καταφέρνει να την ενσωματώσει στο gameplay έξυπνα. Για να το πετύχει αυτό, μας περιορίζει χρονικά όσο πρέπει, χωρίς να εισάγει timers ή κάτι παρόμοιο. Έτσι, όσο εξερευνούμε μία απ’ τις τέσσερις περιοχές του νησιού, έχουμε την απόλυτη ελευθερία να το κάνουμε όσο αργά επιθυμούμε, καθώς ο χρόνος δεν κυλάει. Η ώρα περνά μόνο όταν βγούμε από τη μία περιοχή και πάμε σε άλλη, άρα έχουμε τέσσερις ευκαιρίες σε κάθε λούπα πριν νυχτώσει και πάμε απ’ την αρχή. Έτσι, στήνεται ένας χωροχρόνος γεμάτος αφορμές για πειραματισμό: αν κάνουμε κάτι το πρωί σε μία περιοχή, μπορεί να δούμε επιπτώσεις αλλού, το βράδυ. Ίσως αποτρέψουμε ένα γεγονός, σαμποτάροντας τα σχέδια ενός NPC χωρίς εκείνος να το ξέρει, για να ξεκινήσουμε μία αλληλουχία συμβάντων που θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις.

Τελικά, προκύπτει ένα κουβάρι που ξετυλίγεται σιγά-σιγά, γεμάτο εκπλήξεις, για να φτάσει τελικά σε μία υπέροχη κλιμάκωση που φέρνει όλα τα νήματα μαζί με πανέξυπνο τρόπο και ικανοποιεί απόλυτα. Βασικό ελάττωμα, η επανάληψη που έρχεται μαζί με τη χρονική λούπα και, παρόλες τις φιλότιμες και εν μέρει επιτυχημένες προσπάθειες της εταιρείας, αναπόφευκτα πού και πού κουράζει. Εξαιτίας της απλοϊκής ΑΙ και της δυνατότητας για “abuse” των δυνάμεων που μας δίνονται, σε προχωρημένο στάδιο η εμπειρία παρουσιάζει μειωμένη πρόκληση στο κομμάτι του gameplay, και χάνει λίγη απ’ τη «σπίθα» της.

Το Deathloop «παίζει» με γνώριμο τρόπο: έχουμε πολλά όπλα, μερικές δυνάμεις, σχεδόν αυτούσιες με των Dishonored, και μπορούμε να αξιοποιήσουμε όλα αυτά κατά βούληση για να πετύχουμε τους στόχους μας. Μπορούμε, δηλαδή, να κινούμαστε μέσα από τις σκιές, ενώνοντας τηλεπαθητικά εχθρούς για να πεθάνουν ταυτόχρονα με μία κίνηση, να γίνουμε αόρατοι και να πηδάμε από σκεπή σε σκεπή με blink, ή να ορμήσουμε με πολυβόλα και να εκσφενδονίζουμε εχθρούς με τηλεκίνηση. Το shooting έχει αναβαθμιστεί έντονα και πλέον βρίσκεται σε απόλυτα ικανοποιητικό επίπεδο, ενώ αν παίζουμε σε PS5 το χειριστήριο βοηθά ακόμα περισσότερο, προσδίδοντας «βάρος» στα όπλα, αλλά και αυξάνοντας το immersion γενικότερα με την απτική ανάδραση και το ηχείο που μεταδίδει διαλόγους και συγκεκριμένους ήχους.

Πιο Dishonored παρά rogulike

Όπως κι αν παίξουμε, πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο παιχνίδι, διασκεδαστικό συνεχώς, γεμάτο έυστοχες ιδέες και κορυφαίο level design σε κάθε του σημείο. Να σημειωθεί πως το Deathloop δεν είναι roguelike, αλλά επιτυχημένος συνδυασμός διαφόρων ειδών. Παρόλο που, στην αρχή, όταν ξεκινά η λούπα χάνουμε όλον τον εξοπλισμό που είχαμε βρει, στη συνέχεια μπορούμε να επιλέγουμε από ποια περιοχή θα ξεκινήσουμε την ημέρα, αλλά και σε ποια χρονική στιγμή, με αποτέλεσμα να μην γυρνάμε στην ουσία απ’ την αρχή. Αυτό ενισχύεται όταν αποκτούμε την επιλογή να διατηρούμε μόνιμα τον εξοπλισμό, τις δυνάμεις και τα upgrades που βρίσκουμε, σπαταλώντας ένα υλικό που μαζεύουμε στις πίστες και όταν σκοτώνουμε τους Οραματιστές. Η δομή αυτή είναι ιδανική για τον τίτλο, έχει χτιστεί σωστά και ξεχωρίζει την εμπειρία από τις περισσότερες παρόμοιες, ισχυροποιώντας την ταυτότητά της.

Από τα πιο ιδιαίτερα και ενδιαφέροντα στοιχεία, είναι το multiplayer τύπου “invasion”, που μας επιτρέπει να χεριστούμε την Julianna, μία από τους οκτώ Οραματιστές, για να εισβάλουμε σε άλλους παίκτες και να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη, σκοτώνοντάς τους πάνω στις χειρότερες στιγμές, εκμεταλλευόμενοι τις ξεχωριστές δυνάμεις που έχουμε σε αυτή τη μορφή, όπως αυτή που μας επιτρέπει να παίρνουμε τη μορφή των NPCs. Είτε εισβάλλουμε σε άλλα παιχνίδια, είτε αμυνόμαστε απέναντι σε εισβολείς, πρόκειται για ένα εξαιρετικό mode που ανεβάζει κατά πολύ την ποιότητα της δράσης, εισάγοντας απρόβλεπτες καταστάσεις γεμάτες ρίσκο, με ένα ολόσωστα στημένο και άψογα ισορροπημένο σύστημα.

Αγγίζοντας την κορυφή

Οπτικά, το Deathloop είναι ικανοποιητικό και απόλυτα λειτουργικό, χωρίς να εντυπωσιάζει με την τεχνική του υπεροχή, αλλά ικανοποιώντας κάθε φιλοδοξία του, αφού δεν έχει τεχνικά προβλήματα και τρέχει αψεγάδιαστα. Ο σχεδιασμός θυμίζει την κλασική προσέγγιση της Arkane και είναι στα καλύτερά του, και έχουμε έναν τίτλο που δείχνει όμορφος εικαστικά, δεν συναρπάζει αλλά ούτε ενοχλεί ποτέ. Η μουσική, επίσης, είναι απόλυτα αρμόζουσα στο ιδιαίτερο ύφος τους Deathloop και τονίζει κάθε σκηνή όσο και όπως πρέπει.

Ήταν αναμενόμενο, οι προσδοκίες βάσει των προηγούμενων τίτλων ήταν πολύ μεγάλες, και η Arkane τελικά τα κατάφερε και μας έδωσε ένα μοναδικό παιχνίδι, εξαίσια στημένο και πολύ πρωτότυπο, που θα κερδίσει επάξια τη θέση του στα κορυφαία του 2021.

Θετικά

• Εξαιρετικό σενάριο
• Ικανοποιητικό πτικοακουστικά
• Πρωτότυπη δομή
• Τρομερό multiplayer
• Άψογο level design
• Καλοστημένο gameplay
• Ενσωμάτωση του DualSense

Αρνητικά

• Χαμηλή πρόκληση
• Μέτρια ανάπτυξη των villains
• Μη αποδοτική ΑΙ
• Αρκετή επανάληψη

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ # 9/10