Hextech Mayhem: A League of Legends Story – Review | Ένα εκρηκτικό rhythm platformer_

Η Riot έχει ξεκινήσει μία ενδιαφέρουσα επέκταση του σύμπαντος του League of Legends πέρα από τα όρια του βασικού παιχνιδιού. Η τηλεοπτική μεταφορά του δημοφιλούς τίτλου με το Arcane ήταν άκρως επιτυχημένη, σε απροσδόκητο βαθμό, και τώρα ξεκίνησαν και τα spinoff παιχνίδια. Κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα τα Hextech Mayhem και Ruined King, δύο εντελώς διαφορετικού τύπου τίτλοι που βασίζονται αμφότεροι στο σύμπαν που στήθηκε από το lore του LoL. Η κριτική μας για το Ruined King θα έρθει λίγο αργότερα, καθώς πρόκειται για RPG, άρα για εμπειρία που απαιτεί περισσότερο χρόνο, αλλά μπορούμε να σας μιλήσουμε για το Hextech Mayhem.

Πρόκειται για ένα rhythm game στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Ziggs, ένας από τους ήρωες του League of Legends. Αρχικά, φαίνεται πως θα είναι ένα ιδιαίτερα απλό παιχνίδι. Παίζουμε σε δύο διαστάσεις, δεν ελέγχουμε άμεσα την κάθε κίνηση του Ziggs, και προσπαθούμε να ακολουθήσουμε μια πορεία που επηρεάζεται από τον ρυθμό της μουσικής. Στην οθόνη, λοιπόν, σε διάφορα σημεία των επιπέδων, βλέπουμε συγκεκριμένα σύμβολα: ένα πράσινο βέλος, ένα γκρι και μία μπλε βόμβα. Το ένα σημαίνει άλμα, το άλλο απότομη κάθοδο και το τελευταίο… βόμβα. Έτσι, εμείς καλούμαστε να συγχρονίσουμε τις κινήσεις του Ziggs με τα σύμβολα αυτά, πατώντας το κατάλληλο πλήκτρο τη σωστή στιγμή για να οδηγήσουμε τον ήρωά μας μέσα από διάφορα εμπόδια.

Ο Ziggs τρέχει συνεχώς προς τα δεξιά, αυτόματα, και έτσι στο χέρι μας είναι μόνο το πότε θα πηδήξει ή θα κατέβει με δύναμη στο έδαφος, αλλά και το πότε θα ρίξει βόμβες για να καταστρέψει στοιχεία του περιβάλλοντος. Στην αρχή δίνεται η εντύπωση πως πρόκειται για ένα εύκολο rhythm game που μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς ιδιαίτερο μόχθο. Αυτό συμβαίνει κυρίως εξαιτίας ενός παράξενου μηχανισμού που συνοδεύει την αποτυχία: τις περισσότερες φορές που θα κάνουμε λάθος, δεν χάνουμε και απλώς συνεχίζουμε την πίστα, χάνοντας μόνο πόντους και collectibles. Όμως, αν μπροστά μας βρίσκεται ένας τοίχος ή κάποιος εχθρός, τότε μπορεί πράγματι να χάσουμε. Όταν συμβεί αυτό, μας δίνεται η δυνατότητα να επαναφέρουμε τον Ziggs πετυχαίνοντας ένα από τα button prompts, ένα από τα σύμβολα που βρίσκονται στη συνέχεια της πίστας.

Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, είναι εφικτό να τελειώσουμε όλες τις πίστες χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, αφού το παιχνίδι «προχωρά μόνο του» -ενώ παράλληλα ο μηχανισμός αυτός μπερδεύει ελαφρώς και πλήττει τον ειρμό. Ακόμα και έτσι, ως ένα απλό παιχνίδι ρυθμού, είναι πάντως διασκεδαστικό, με φρενήρεις, κολλητικές μουσικές μελωδίες, απόλυτα αρμόζουσες στη δράση και το ύφος του τίτλου, αλλά και με καλοσχεδιασμένες πίστες. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό…

Εύστοχα, το Hextech Mayhem ανοίγεται σιγά-σιγά. Όταν περάσουμε μερικά επίπεδα, βλέπουμε ότι ξεκλειδώνονται κάποιες νέες λειτουργίες -ή, μάλλον μαθαίνουμε ότι αυτές είναι διαθέσιμες. Έτσι, μόλις μάθουμε περισσότερα για το πώς παίζει ο τίτλος, καταλαβαίνουμε πως στην ουσία είναι ένα μείγμα rhythm game με platformer, που πατάει σε προσέγγιση τύπου endless runner. Ακούγεται περίπλοκο επειδή είναι. Όσο κι αν φαίνεται ότι ένα παιχνίδι που παίζεται με τρία κουμπιά δεν μπορεί να γίνει πολύπλοκο, το Hextech Mayhem καταφέρνει να εντυπωσιάσει με εμπνευσμένες λειτουργίες που συνδυάζονται άριστα.

Όσο προχωράμε στις πίστες, συνειδητοποιούμε ότι η πρόοδος είναι κλειδωμένη. Ευτυχώς, δεν χρειάζεται να πληρώσουμε λεφτά ή να περιμένουμε για να γεμίσει η «ενέργεια», αλλά θα χρειαστεί να κάνουμε grinding τύπου platformer. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε σε προηγούμενες πίστες για να μαζέψουμε αντικείμενα μέχρι να έχουμε αρκετά ώστε να ξεκλειδώσουμε το επόμενο επίπεδο, ό,τι δηλαδή κάνουμε σε όλα σχεδόν τα platformers.

Όταν καταλάβουμε ότι τα μικρά γρανάζια που βρίσκουμε στις πίστες έχουν πράγματι σημασία, η προσέγγιση που ακολουθούμε αλλάζει. Για να συγκεντρώσουμε τα αντικείμενα αυτά θα χρειαστεί να σταματήσουμε να ακολουθούμε τον «σωστό» δρόμο, αυτόν που ορίζουν τα σύμβολα με τα button prompts, και να χαράξουμε έναν δικό μας, πηδώντας σε σημεία που αρχικά μας έμοιαζαν μη προσβάσιμα, κατεβαίνοντας σε κρυφά μονοπάτια και μαθαίνοντας έτσι σε βάθος την κάθε πίστα. Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι «εναλλακτικές» διαδρομές αυτές, που ξεφεύγουν από τη «σωστή», από την προφανή, συνδέονται επίσης με τον ρυθμό της μουσικής, και έτσι μπορούμε να βρούμε πιο εύκολα τα πατήματά μας.

Ο σχεδιασμός είναι αποδοτικός και τελικά το παράξενο αυτό μείγμα λειτουργεί όπως πρέπει, και είναι συνεχώς διασκεδαστικό αλλά και πολύ απαιτητικό, ιδίως όσο προχωράμε παρακάτω. Ένα πρόβλημα που εντοπίζεται έχει να κάνει με τον τρόπο συλλογής των εν λόγω αντικειμένων: όταν επαναλαμβάνουμε πίστες που ήδη έχουμε τελειώσει, δεν ξέρουμε ποια αντικείμενα είχαμε πάρει τις προηγούμενες φορές ώστε να επικεντρωθούμε στα νέα, σε όσα δεν καταφέραμε πριν. Αυτό θα μπορούσε να λυθεί με τη χρήση διαφορετικών χρωμάτων ή αν γίνονταν, για παράδειγμα, ημι-αόρατα τα αντικείμενα που έχουμε ήδη βρει. Ως έχει, το σύστημα αυτό οδηγεί ενίοτε σε εκνευρισμό, αλλά ταυτόχρονα φέρνει και την ανάγκη για τέλεια runs, για συλλογή όλων των αντικειμένων και για high scores, για να ξεκλειδώσουμε τις πίστες, τα διασκεδαστικά bosses, αλλά και κάποια skins που είναι εμπνευσμένα από άλλους χαρακτήρες του LoL.

Μπορεί το grind να κουράζει λίγο, μας αναγκάζει όμως να τελειοποιήσουμε τις επιδόσεις μας, να μάθουμε τις πίστες απ’ έξω και να εξοικειωθούμε με όλους τους μηχανισμούς του gameplay. Επίσης, η προσέγγιση αυτή μας προσκαλεί να ξεφύγουμε από τον βασικό δρόμο της κάθε πίστας και να πειραματιστούμε για να βρούμε όλα τα μυστικά, να παίξουμε σε στιλ platformer και όχι όπως θα παίζαμε ένα rhythm game.

Μία ακόμα έξυπνη ιδέα που προσκαλεί επίσης την καλύτερη εκμάθηση και το προσεκτικό παίξιμο έρχεται μέσω της μουσικής υπόκρουσης. Όταν πετυχαίνουμε τέλεια άλματα διαδοχικά και ρίχνουμε τις βόμβες τη σωστή στιγμή συνεχόμενα, όταν δηλαδή παίζουμε ολόσωστα, η μουσική αλλάζει και γίνεται πιο έντονη, με ηλεκτρικές κιθάρες και ξεσηκωτικές μελωδίες. Συνεπώς, για να συνεχίσουμε να ακούμε την πιο διασκεδαστική εκδοχή του soundtrack, πρέπει να συνεχίσουμε να τα πηγαίνουμε τέλεια όσο αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις στις πίστες. Η πινελιά αυτή δημιουργεί καταστάσεις έντασης και χάους, με πολύ ευχάριστο τρόπο.

Όταν έχουν πια ξεκλειδωθεί τα περισσότερα συστήματα του gameplay, οι πίστες γίνονται τελείως χαοτικές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξηθεί η δυσκολία, να αυξηθεί μαζί της η διασκέδαση, αλλά επίσης ο χαμός στην οθόνη καταλήγει να δημιουργεί μπερδέματα αρκετές φορές -ειδικά όταν τα prompts βρίσκονται σε διαφορετικά ύψη μεταξύ τους και τα χάνουμε εντελώς, χωρίς να προλάβουμε καν να τα δούμε. Ο ρυθμός με τον οποίον αποκτούμε νέες δυνατότητες είναι σωστός και καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, το οποίο έρχεται -μαζί με λίγο grinding- σε 3-4 ώρες περίπου, διάρκεια που είναι όση θα περιμέναμε και θα θέλαμε από έναν τέτοιο τίτλο, και που φυσικά μπορεί να αυξηθεί πολλαπλάσια αν προσπαθήσουμε να ξεκλειδώσουμε τα πάντα και να πετύχουμε τέλεια scores.

Όσον αφορά την παρουσίαση, εκτός από την πετυχημένη μουσική, έχουμε ταιριαστό voice acting και έναν αποδοτικό οπττικό τομέα, με ξεκάθαρη έμπνευση από το LoL αλλά και δικό του χαρακτήρα επίσης. Ο σχεδιασμός των ηρώων δεν ακολουθεί το ύφος της τηλεοπτικής σειράς του Netflix και πάει σε πιο καρτουνίστικη οπτικοποίηση, που φυσικά ταιριάζει περισσότερο στη συγκεκριμένη προσέγγιση. Οι πίστες είναι όμορφες, με αρκετές λεπτομέρειες, τα animations διασκεδαστικά και, συνήθως, οι επιδόσεις απροβλημάτιστες.

Το σημαντικότερο πρόβλημα του Hextech Mayhem έχει να κάνει με τον χειρισμό του, που δεν έχει σχεδιαστεί ιδανικά. Αν παίζουμε με χειριστήριο τα πράγματα είναι σχετικά απλά και το παιχνίδι παίζει όπως πρέπει -αν εξαιρέσουμε μερικές στιγμές στις οποίες η απόκριση δεν είναι ολόσωστη και κάποια hitboxes που απαιτούν απίστευτη ακρίβεια. Στο μεγαλύτερο μέρος του, πάντως, το gameplay είναι απλό και λειτουργικό, με χειριστήριο.

Αν όμως παίζουμε με ποντίκι-πληκτρολόγιο, η κατάσταση δεν είναι εξίσου ομαλή. Έχουμε κάποια διαφορετικά στιλ χειρισμού μεταξύ των οποίων μπορούμε να βρούμε το αγαπημένο μας· μπορεί να προτιμούμε να παίζουμε με το ποντίκι, με το πληκτρολόγιο ή με συνδυασμό αυτών. Όπως κι αν παίξουμε, βλέπουμε ότι το σύστημα χειρισμού δεν είναι ιδανικά στημένο, με επιλογές πλήκτρων που δεν είναι πολύ βολικές, και δεν δίνεται η επιλογή για remapping των πλήκτρων, κάτι που καλό θα είναι να έρθει σε μελλοντικό patch.

Τελικά, το Hextech Mayhem ξεπερνά τις προσδοκίες και δείχνει πως η επέκταση του σύμπαντος του LoL είναι δουλειά που η εταιρεία έχει πάρει στα σοβαρά. Φυσικά, δεν απαιτείται γνώση για το σύμπαν του League of Legends για να απολαύσετε τον τίτλο, που στέκεται άνετα με τους διασκεδαστικούς του χαρακτήρες. Ένα απαιτητικό rhythm-platformer που συγχωρεί αρκετά λάθη αλλά ζητεί πολλά από εσάς, θα σας διασκεδάσει πολύ για όσο διαρκεί, με τις έξυπνες ιδέες του, την πετυχημένη του παρουσίαση και το βάθος στα mechanics.

Τι μας άρεσε:

– Πετυχημένη οπτικοακουστική παρουσίαση

– Διασκεδαστικοί μηχανισμοί

– Δύσκολο αλλά προσβάσιμο

– Εύστοχη ένωση platformer-rhythm προσέγγισης

Τι δεν μας άρεσε:

– Grinding που κουράζει λίγο

– Ο χειρισμός δεν είναι ιδανικός

– Χαοτική δράση που ενίοτε μπερδεύει

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ # 7.5/10

Το review βασίστηκε σε αντίτυπο που μας παραχωρήθηκε από τον publisher.

Developer: Choice Provisions

Publisher: Riot Forge

Κυκλοφορία: 16 Νοεμβρίου 2021

Πλατφόρμες: PC, Switch (δοκιμάστηκε σε PC)