The Witcher Season 2 Review: Διασκεδαστική φαντασία, περισσότερες αναφορές τρόμου_

Κάπου μεταξύ «Ηρακλή», «Ζήνα», Game of Thrones και σκοτεινής φαντασίας, βρίσκεται η τηλεοπτική μεταφορά του The Witcher. Αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό της πρώτης σεζόν της σειράς του Netflix που κέρδισε την αγάπη του κοινού: το πόσο ανάλαφρα αντιμετώπισε το fantasy. Σε ένα αυξανόμενα «σοβαρό» είδος, το The Witcher αποφάσισε να επαναφέρει μια παιχνιδιάρικη διάθεση, με χιούμορ και με σκηνικά από άλλες εποχές. Φαινόταν πως πρόκειται για συνειδητή επιλογή, ή έστω για μία που προέκυψε στην πορεία.

Η πρώτη σεζόν κατάφερε να διατηρήσει το ύφος της ακέραιο μέχρι το τέλος, ενώ ο Geralt του Henry Cavill δέχτηκε σχεδόν καθολικά θετικές κριτικές. Το βασικό πρόβλημα ήταν η αφήγηση, η δομή της συγκεκριμένα, που «πηδούσε» από τη μία χρονική περίοδο στην άλλη σχεδόν ακατανόητα. Αν δεν γνωρίζατε έστω και επιδερμικά το σενάριο του The Witcher -ή ακόμα και αν το γνωρίζατε- είναι πιθανό να είχατε προβλήματα στην παρακολούθηση της πλοκής, σε κάποια σημεία ιδιαίτερα.

Η δεύτερη σεζόν, λοιπόν, αποφεύγει να κάνει παρόμοια λάθη και δίνει ένα πιο κατανοητό, πιο βατό σενάριο, στημένο με ευθύ τρόπο. Έχουμε αρχή, μέση και τέλος, με γεγονότα που κινούνται γραμμικά. Σίγουρα, η δομή του νέου κύκλου της σειράς είναι καλύτερα σχεδιασμένη και η πλοκή επωφελείται χωρίς αμφιβολία απ’ αυτήν την προσέγγιση. Δυστυχώς, έχουμε μία μεγαλύτερη «βουτιά» στα λημέρια της πολιτικής, έχουμε μία πιο «σοβαρή» ιστορία στο προσκήνιο, και μία που πλησιάζει όλο και περισσότερο το «πολιτικό» fantasy τύπου Game of Thrones.

Το The Witcher λάμπει κυρίως όταν ασχολείται με τους χαρακτήρες του και τις περιπέτειές τους, όταν πηγαίνει προς το folk fantasy και αναδεικνύει το χιούμορ του. Επίσης, όπως βλέπουμε πιο καθαρά στη δεύτερη σεζόν, η σειρά είναι εξαιρετική και όταν κοιτά προς τον τρόμο. Υπάρχουν περισσότερες αναφορές τρόμου στον δεύτερο κύκλο, που ξεκινά υπέροχα με έναν θρύλο βουτηγμένο σε παραδοσιακού τύπου horror, ενώ και στη συνέχεια βλέπουμε μία αυξημένη διάθεση για τέτοιου τύπου αφηγήσεις.

Όταν όμως φεύγουμε από τις ανάλαφρες περιπέτειες και τον τρόμο και πάμε σε πολιτικά παιχνίδια, η γραφή δεν είναι αρκετά δυνατή ώστε να στηρίξει το lore και τις στρατηγικές κινήσεις των διάφορων πλευρών. Ακόμα, δεν γίνεται αρκετή προσπάθεια για να μπούμε μέσα σε αυτόν τον κόσμο, για να κατανοήσουμε πού βρίσκεται τι, για να «ζωντανέψουν» δηλαδή οι τοποθεσίες και να μπει στο προσκήνιο η ιστορία του τόπου όπου διαδραματίζεται η σειρά.

Ωστόσο, όσο κι αν δεν πετυχαίνει πλήρως το πείραμα, οι χαρακτήρες παραμένουν διασκεδαστικοί. Ο Geralt είναι ακόμα καλύτερος αυτήν τη φορά, καθώς βλέπουμε νέες πτυχές του χαρακτήρα του, τις οποίες ο Cavill ενσωματώνει ιδανικά και γρήγορα στην ερμηνεία του. Η Yennefer έχει ένα πιο ενδιαφέρον story arc τώρα, και ένα που της δίνει περισσότερες δυνατότητες για να αναπτυχθεί πιο πολύ. Η Ciri είναι το highlight της δεύτερης σεζόν, ως χαρακτήρας αλλά και ως ηθοποιός. Η Freya Allan κάνει εξαιρετική δουλειά και αναδεικνύει έναν χαρακτήρα που στην πρώτη σεζόν ήταν πολύ πιο απλοϊκός.

Η παρουσία της Ciri μαγνητίζει, η εξέλιξή της είναι ενδιαφέρουσα και το κομμάτι της πλοκής που την αφορά οδηγεί τη σειρά σε μια καλοδεχούμενη ανανέωση. Ένα μεγάλο μέρος της αφήγησης μοιάζει με δομή που αναπτύσσεται μέσα από επεισόδια “monster of the week”, αλλά η Ciri μάς δίνει το πλαίσιο που κρατά το focus και στήνει ένα βασικό σενάριο. Το μόνο πρόβλημα εδώ εμφανίζεται επειδή η Ciri σχετίζεται με και κυριαρχεί σε όλα τα παράπλευρα μέρη της αφήγησης, με αποτέλεσμα να μην έχουμε ιστορίες που να υπάρχουν και να εκτυλίσσονται μακριά της. Κάποια τμήματα της πλοκής παίρνουν περισσότερο χρόνο απ’ όσο χρειάζονται, άλλα παίρνουν λιγότερο, αλλά σε γενικές γραμμές διατηρείται το ενδιαφέρον, και μόνο πού και πού κλείνουν τα βλέφαρα.

Οι σκηνές δράσης παραμένουν ένα από τα πιο διασκεδαστικά σημεία της σειράς, οι χορογραφίες ικανοποιούν και τα τέρατα είναι πιο εντυπωσιακά τώρα. Φυσικά, τα κομμάτια τύπου «Ζήνα» δεν έχουν εξαφανιστεί εντελώς, σε κανένα τμήμα της σειράς, άρα θα δείτε παράξενα, low budget σκηνικά, διαλόγους γεμάτους exposition και διάφορα άλλα στοιχεία που παραπέμπουν σε κωμική φαντασία. Αλλά, για αυτό μας αρέσει το The Witcher, επειδή τολμά να μην παίρνει τον εαυτό του πλήρως στα σοβαρά και μας δίνει ένα είδος φαντασίας που βλέπουμε όλο και σπανιότερα σε mainstream κύκλους: το διασκεδαστικό, το ανάλαφρο, εκείνο που μπορείς να απολαύσεις μαζί με ένα πιάτο ποπ κορν μετά τη δουλειά.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5/10

Η δεύτερη σεζόν του The Witcher παίζει αποκλειστικά στο Netflix από τις 17 Δεκεμβρίου.