The Silent Sea Review: Ενδιαφέρον setting, τετριμμένο sci-fi_

Λίγο καιρό μετά την επιτυχία του Squid Game, το Netflix επιστρέφει με μία ακόμα σειρά από την Νότια Κορέα, η οποία μοιράζεται κάποια στοιχεία με το μεγάλο hit της πλατφόρμας. Αρχικά, στη νέα σειρά αυτή, το The Silent Sea, θα δούμε δύο ηθοποιούς που πρωταγωνίστησαν στο Squid Game. Έπειτα, υπάρχουν κάποια κοινά σημεία στην προσέγγιση του σεναρίου, που όμως έχουν δομηθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο.

Το The Silent Sea, λοιπόν, είναι μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας που βασίζεται στο εξής κόνσεπτ: η Γη έχει ξεραθεί, οι θάλασσες έχουν στερέψει, το νερό είναι είδος πολυτελείας και δίνεται με βάση ένα σύστημα ιεράρχησης. Φυσικά, οι πλούσιοι και όσοι κατέχουν κάποιο αξίωμα έχουν πρόσβαση σε περισσότερο νερό, ενώ τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα ζουν στην εξαθλίωση. Τα κατοικίδια απαγορεύονται, καθώς «σπαταλούν» το νερό, ενώ τα ψάρια δεν υπάρχουν πια. Σε αυτό το πλαίσιο, στήνεται μία αποστολή στο φεγγάρι, στην οποία συμμετέχουν έμπειροι στρατιωτικοί, πιλότοι και επιστήμονες, που είναι και οι πρωταγωνιστές.

Η βασική ιδέα είναι ενδιαφέρουσα και γίνεται ακόμα πιο ελκυστική όταν αρχίζουμε να μαθαίνουμε τι συμβαίνει στο φεγγάρι. Στην αρχή, δεν γνωρίζουμε καν ποια ακριβώς είναι η αποστολή της ομάδας -ούτε τα μέλη της ξέρουν- και μαθαίνουμε μόνο ότι πρέπει να βρουν και να φέρουν πίσω κάποια μυστηριώδη φιαλίδια από μία βάση στη σελήνη, στην οποία έλαβε χώρα ένα ατύχημα πριν από μερικά χρόνια.

Στη συνέχεια, έχουμε μία πλοκή επιστημονικής φαντασίας η οποια τριγυρνά στα λημέρια του horror συνεχώς, σε κλειστοφοβικούς διαδρόμους μιας σεληνιακής βάσης, με φόντο τον μαύρο ουρανό και τη Γη να στέκεται επιβλητικά. Οι αποκαλύψεις, οι ανατροπές, η πλοκή γενικότερα, έχουν στηθεί ικανοποιητικά, χωρίς να φέρνουν μεγάλες εκπλήξεις ή καινοτομίες. Πρόκειται για μια καλοσκηνοθετημένη ιστορία σε γενικές γραμμές, με κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες που παραπέμπουν σε body horror, με ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, επαρκή εφέ και ένα ελκυστικό βασικό κόνσεπτ. Οι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι, δυστυχώς, παρά την αξιόλογη δουλειά των ηθοποιών -με πιο άξια αναφοράς την Bae Doona που είδαμε και στο αδικοχαμένο Sense8 του Netflix. Οι διάλογοι είναι επίσης αδιάφοροι και σε συνδυασμό με την απουσία έντονων γνωρισμάτων για τους πρωταγωνιστές καταλήγουμε τελικά να έχουμε χαρακτήρες που δεν διαφοροποιούνται επαρκώς ώστε να μοιάζουν με ξεχωριστά άτομα, ενώ έχουν ένα ή δύο στοιχεία προσωπικότητας.

Το βασικό πρόβλημα του σεναρίου εμφανίζεται στον χρόνο που απαιτείται μέχρι να πάρει μπροστά η αφήγηση. Οι αποκαλύψεις αργούν πολύ να έρθουν, το υπόβαθρο των χαρακτήρων (όσων έχουν τέτοιο) ξετυλίγεται επίσης πολύ αργά και έχουμε τελικά ένα σενάριο που πιάνει πολύ μεγαλύτερη έκταση απ’ όση χρειάζεται για να αναπτυχθεί επαρκώς. Έτσι, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι αργεί να ξεκινήσει και, όταν τελικά το κάνει, καταλήγει να φλυαρεί και πάλι σε σημεία. Βλέπουμε επεξηγήσεις συνεχώς, πολλές από τις οποίες δεν προσφέρουν πολλά καθώς θα μπορούσαν να είναι πιο σύντομες ή να λείπουν εντελώς και να μεταφερθούν μέσω οπτικών στοιχείων, χωρίς δηλαδή κείμενο.

Βλέπουμε flashbacks χαρακτήρων που τονίζουν συνεχώς ήδη γνωστές -ή προβλέψιμες- αποκαλύψεις. Και μετά, αρχίζει και η δράση να επαναλαμβάνεται και να επιμηκύνει τη διάρκειά της αισθητά. Υπάρχουν κάποια σημεία με κυνηγητό σε σκοτεινούς, μεταλλικούς διαδρόμους και φρεάτια, που αν και είναι σχεδόν απαραίτητες σκηνές σε τέτοιο sci-fi, κουράζουν γρήγορα και το ενδιαφέρον δεν διατηρείται ακέραιο.

Θα δούμε πολλές φορές έναν χαρακτήρα να γλιτώνει την τελευταία στιγμή και να περνά από μία μεταλλική πόρτα που κλείνει, θα παρακολουθήσουμε συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές που όμως δεν έχουν χτιστεί σωστά και δεν έχουν κανένα βάρος. Συνολικά, το The Silent Sea προσπαθεί να χωρέσει πολλά ξεχωριστά τμήματα στα επεισόδιά του, όμως τελικά δεν καταφέρνει να μας δώσει μια στιβαρή δομή με δική της ταυτότητα, και μοιάζει με κολάζ.

Το μυστήριο πίσω από τη βασική πλοκή είναι αρκετό για να κρατήσει την προσοχή στα πρώτα επεισόδια και μετά υπάρχουν αρκετά νέα γεγονότα για να μας φτάσουν μέχρι το τέλος με άνεση. Επίσης, υπάρχουν κάποιες σκηνές δράσης που είναι εντυπωσιακές, καθώς η μοναχική σελήνη αποτελεί ιδανικό υπόβαθρο και τα οπτικά εφέ κάνουν τη δουλειά τους χωρίς πολλά προβλήματα.

Δυστυχώς, όσο κι αν η σελήνη είναι ένα ενδιαφέρον background, το εσωτερικό της βάσης όπου διαδραματίζεται η σειρά δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά και καταλήγει γρήγορα να δείχνει ως ένα απλό, generic περιβάλλον που επαναλαμβάνεται συνεχώς. Τα θετικά στοιχεία του

The Silent Sea είναι αρκετά για να μας κρατήσουν ως το τέλος, αλλά τα αρνητικά και τα αδιάφορα είναι περισσότερα, με αποτέλεσμα στο φινάλε να μην μένει κάτι αξιομνημόνευτο, κάτι που να «ανήκει» στη σειρά. Σε σημεία διασκεδαστικό και σε άλλα βαρετό, το The Silent Sea πάντως δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5/10

Το The Silent Sea παίζει στο Netflix από τις 24 Δεκεμβρίου.