Emily in Paris Season 2 Review: Δεν μας αρέσει, αλλά το βλέπουμε_

Η πρώτη σεζόν του Emily in Paris μάς έδειξε ένα Παρίσι εντελώς στερεοτυπικό. Οι Γάλλοι, στο σύμπαν αυτό, βρίζουν, καπνίζουν, δεν δουλεύουν αρκετά, είναι επιθετικοί απέναντι σε ξένους, είναι γκρινιάρηδες. Η σειρά του Netflix πήρε μερικά βασικά στερεότυπα για το Παρίσι και τα άφησε να σχηματίσουν από μόνα τους το κλίμα και τις συμπεριφορές των κατοίκων. Παράξενο, πάντως, ήταν που σε ένα τόσο επιθετικό περιβάλλον τα πάντα γυρνούσαν γύρω απ’ την Emily (Lily Collins), μια Αμερικανίδα εντελώς έξω απ’ τα νερά της. Οι Γάλλοι δεν θέλουν να σου μιλήσουν αν δεν ξέρεις τη γλώσσα τους, μας δείχνει η σειρά, αλλά η Emily τα κατάφερνε συνεχώς στα πάντα και κέρδιζε όποιον βρισκόταν στον δρόμο της.

Το Emily in Paris θέλει να παρουσιάσει την πρωταγωνίστριά του ως μία “goofball”, μία συνεχώς χαρούμενη, αισιόδοξη, αφελή προσωπικότητα, που τελικά όμως μέσω της επιμονής της και της ευστροφίας της καταφέρνει αυτό που θέλει. Στην πρώτη σεζόν ήταν σε μια ξένη χώρα, χωρίς φίλους και γνωστούς και δεν μιλούσε τη γλώσσα· στοιχεία όχι αρκετά για να δικαιολογήσουν την προσέγγιση του χαρακτήρα της, αλλά ήταν μια αρχή. Κρίμα που στη δεύτερη σεζόν φαίνεται απλώς ως entitled, αδιάφορη, βαρετή και δεν είναι όσο εύστροφη θέλει να μας πείσει η σειρά πως είναι.

Πλέον, η Emily δεν είναι τόσο «έξω απ’ τα νερά της». Έχει φίλους, γνωστούς, έχει καταφέρει πολλά στη δουλειά της. Αυτή τη φορά όμως δεν γυρίζουν όλα γύρω από εκείνη, το Παρίσι δεν έχει στηθεί μόνο για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της, και έτσι η Emily δεν τα καταφέρνει πάντα. Καταλήγει να βρίσκεται σε ένα «ερωτικό τρίγωνο» κατά κάποιον τρόπο, αφού προσπαθεί να κρατήσει κρυφό ένα βράδυ που πέρασε με τον σύντροφο της φίλης της. Το γεγονός ότι δεν μιλά Γαλλικά χρησιμοποιείται εναντίον της και οι επιλογές της γυρίζουν μπούμερανγκ. Γενικά, στη δεύτερη σεζόν γίνεται μια προσπάθεια πιο ρεαλιστικής απεικόνισης της πρωταγωνίστριας και του Παρισιού, η οποία εν μέρει πράγματι πετυχαίνει τον σκοπό της, όσο κι αν παραμένουν δεκάδες στερεότυπα.

Αυτό που έρχεται όμως ως αποτέλεσμα είναι η διαπίστωση: η Emily είναι η πιο αδιάφορη προσωπικότητα σε όλη τη σειρά. Υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες εδώ, με πιο ρεαλιστική ανάπτυξη και με πιο γεμάτο σεναριακό υπόβαθρο.

Υπάρχει η Sylvie (Philippine Leroy-Beaulieu), που έχει το πιο πλούσιο backstory και που στη δεύτερη σεζόν είναι μάλιστα η μόνη χαρακτήρας που έχει κάποια ρεαλιστικά και πιστευτά χαρακτηριστικά. Υπάρχει η Mindy (Ashley Park), με το backstory του talent show και της πλούσιας οικογένειας. Υπάρχει η Camille (Camille Razat), η οποία είναι επίσης πιο πολυδιάστατη και ρεαλιστική απ’ την πρωταγωνίστρια.

Σίγουρα όλοι τους είναι πιο καλογραμμένοι χαρακτήρες από την Emily που οριακά έχει backstory και χαρακτηρίζεται σχεδόν πλήρως από δύο-τρία στοιχεία προσωπικότητας. Στη δεύτερη σεζόν δεν γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια ανάπτυξης και όλα τα νέα σεναριακά νήματα είναι εντελώς προβλέψιμα. Όλες οι νέες ιστορίες είναι τελείως τυπικές για το είδος, ενώ οι καινούργιοι χαρακτήρες δεν προσφέρουν καμία σημαντική ώθηση στην πλοκή.

Παρόλα αυτά, παραμένει αυτή η απροσδιόριστη ικανοποίηση που προκαλεί το binge-watching των επεισοδίων. Δεν μιλάμε για καλογραμμένο rom-com, δεν πρόκειται για πετυχημένη κωμωδία, και τα περισσότερα χαρακτηριστικά του Emily in Paris ανήκουν σε περασμένες δεκαετίες. Ωστόσο, η παρακολούθηση είναι τόσο εύκολη και ανέξοδη, απαιτείται ελάχιση συναισθηματική ταύτιση, η σειρά δεν ζητά τίποτα από εμάς και έτσι μπορούμε να την απολαύσουμε ως αυτό που είναι: σχεδόν τίποτα.

Οι ηθοποιοί παραμένουν καλές επιλογές για τους ρόλους τους, το κλίμα είναι πάλι εκείνο ενός «παραμυθένιου» -ή, καλύτερα, τουριστικού- Παρισιού, όλοι και όλες φορούν πανάκριβα ρούχα βγαλμένα από καταλόγους σχεδιαστών μόδας, ακόμα κι αν δεν δικαιολογείται κάπως μια τέτοια οικονομική κατάσταση.

Από την άλλη, πολλά δεν δικαιολογούνται επαρκώς εδώ και δεν φαίνεται να νοιάζεται κανείς· το μόνο που έχει σημασία είναι η εύκολη διασκέδαση, η εύπεπτη ψυχαγωγία. Για παράδειγμα, η δεύτερη σεζόν μάς εντυπωσιάζει σε ένα σημείο με την παντελή της αδιαφορία για οποιαδήποτε σεναριακή συνέχεια. Η πρώτη σεζόν υπήρξε επειδή η προϊστάμενη της Emily, η Madeline (Kate Walsh) δεν μπόρεσε να πάει στο Παρίσι, καθώς ήταν έγκυος, και έτσι έστειλε εκείνη. Ε, στη δεύτερη σεζόν η προϊστάμενη αυτή, ακόμα έγκυος, έρχεται στο Παρίσι γεμάτη όρεξη για δουλειά. Αφού τελικά μπορεί να πάει γιατί έστειλε… Τέλος πάντων. Δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε πέρα από το να ανασηκώσουμε τους ώμους και να πάμε στο επόμενο επεισόδιο.

Στη δεύτερη σεζόν θα δούμε την Emily να δέχεται τον χαρακτηρισμό «αγράμματη κοινωνιοπαθής» και θα αναρωτηθούμε αν πράγματι συμπαθούμε την πρωταγωνίστρια αυτή. Η απάντηση είναι «μάλλον όχι», όσο συμπαθής κι αν είναι η ηθοποιός που την ενσαρκώνει. Το ίδιο ισχύει και για όλη τη σειρά: ξέρουμε πως δεν μας αρέσει, αλλά συνεχίζουμε να τη βλέπουμε. Είναι τόσο εύκολη που είναι δύσκολο να πεις όχι.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5/10

Το Emily in Paris παίζει στο Netflix από τις 22 Δεκεμβρίου.