«Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει»_

Αναμφίβολα οι διαδικασίες επανεκκίνησης διαφόρων εκδηλώσεων στη σκιά της COVID free περιόδου, εμπεριέχουν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Κάποιες ήταν πιθανόν αναμενόμενες ενώ μερικές άλλες δεν ήταν εύκολο να τις προβλέψεις. Τα αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα ασφαλείας συνιστούν μια νέα πραγματικότητα, την οποία θα πρέπει σύντομα να την αφουγκραστούμε και πιθανόν να πρέπει να τη συνηθίσουμε.

Οι μελλοντικές κινήσεις που θα γίνουν, θα πρέπει να περιέχουν τις προβλέψεις εκείνες που θα επιτρέψουν να διεξαχθεί μια διοργάνωση που να θυμίζει έστω και μερικώς εκείνες που γινόντουσαν πριν την πανδημία. Εξαιρετικά δύσκολο έως και κουραστικό αφού οι συνιστώσες που βρίσκονται σε όλο αυτό το φάσμα δεν μπορεί παρά να έχουν μεταβλητές που από μόνες τους καθιστούν την όλη διαδικασία χρονοβόρα και δαπανηρή. Εκθέτες και επισκέπτες, σε ένα νέο κλίμα, προσπαθούν να στηρίξουν με κάθε τρόπο την προσπάθεια που γίνεται καθώς και εκείνοι με τη σειρά τους αποτελούν έναν συνδετικό κρίκο στην παραγωγική αλυσίδα της χώρας.

Πόσοι και πόσοι αναλυτές, ειδικοί, τεχνικοί, σύμβουλοι αλλά και άλλοι τόσοι έμπειροι επαγγελματίες που με γνώμονα ένα καλύτερο μέλλον, δεν ψάχνουν να βρουν τη Σολομώντεια λύση; Λίγοι είναι εκείνοι που με μοντέλα και προσομοιωτές αγωνιούν για το αύριο; Και όμως. Ο κόσμος δείχνει μια σθεναρή αντίσταση σε όλον αυτόν τον φόβο που έχει εγκαθιδρυθεί στις σκέψεις αλλά και στις καρδιές. Δεν είναι τυχαίο γεγονός πως με κάθε τρόπο οι διοργανωτές, με την αγωνία που έχουν μέσα τους, βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση λύσεων ώστε να υπάρξουν εκείνες οι διαδικασίες που θα επιτρέψουν να γεμίζουν πάλι οι εκθέσεις, να γεμίζουν πάλι οι αίθουσες και να μην χρειάζεται να βλέπουμε στοιχισμένες καρέκλες σαν τα στρατιωτάκια που παίζαμε μικροί και επιτέλους να μπορούμε να παρακολουθήσουμε μια απλή παρουσίαση ενός νέου παιχνιδιού ή την απονομή του βραβείου στην πρωταθλήτρια ομάδα χωρίς αποστάσεις.

Να μην χρειάζεται πια να κρύβονται τα χαμόγελα των νικητών κάτω από μάσκες ούτε οι αγκαλιές και οι πανηγυρισμοί να θεωρούνται ως μια πράξη ενός μακρινού ένδοξου παρελθόντος. Και μόνο για αυτό τον λόγο αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε όλους εκείνους που παρά τις δυσκολίες αλλά και τις απαιτήσεις που έχουν δημιουργηθεί εκ νέου, δεν το βάζουν κάτω. Δεν έκατσαν σε έναν καναπέ χωρίς να κάνουν τίποτα. Δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια να κλαίνε την μοίρα τους. Το αντίθετο. Είναι εκεί, για μια ακόμη φορά, επάνω στις πολεμίστρες. Έτοιμοι να δώσουν, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, μια νέα μάχη, κάπως διαφορετική, απέναντι σε έναν νέο εχθρό, που ωστόσο η νίκη θα σηματοδοτήσει μια νέα μέρα, πιο κανονική ή έστω δυνητικά πιο εύκολη για τις μελλοντικές διοργανώσεις.

Οι καιροί έχουν αλλάξει και μαζί με αυτούς πιθανόν να πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς. Και όπως μου είχε κάποτε πει ένας παππούλης στην υπέροχη Αμοργό, όταν ήμουν διακοπές πιτσιρίκος, «Αγόρι μου να θυμάσαι. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει». To μέλλον είναι σίγουρο ότι θα το δείξει.